فرآیند تولید قیر
قیرهای نفتی به دو روش استحصال مستقیم (straight Run) و هوادهی (Air Blowing) تهیه می گردند. روش هوادهی هنگامی مورد استفاده قرار می گیرد که ماده اولیه قیر (خوراک) ویژگی های مورد انتظار را نداشته باشد. در این صورت با دمیدن هوا به ماده اولیه در دمای بین 200-190 درجه سانتیگراد محصولی با خواص اصلاح شده تولید می شود. این فرآیند گاهی به نام اکسیداسیون قیر (Asphalt oxidation) و محصول آن به نام قیر اکسیده (Oxidized Asphalt) نامیده می شود ولی عبارات هوادهی (Air Blowing) و قیر دمیده (Air Blowing Asphalt) مناسب تر می باشند زیرا در این فرآیند پلیمریزاسیون (Polymerization) و دهیدروژناسیون (Dehydrogenation) انجام می پذیرد و اکسیژن به جز در مقادیر بسیار جزئی، در محصول هوادهی وارد نخواهد شد. در صنعت فرآیند پالایش قیر به دو روش پیوسته (Continues Process) و ناپیوسته (Batch Process) صورت می پذیرد.
قیر معمولاً در دوحوزه راه سازی و عایق کاری به کار می رود. حدوداً 90 درصد از قیر تولیدی، در حوزه راهسازی مورد استفاده قرار می گیرد و مصارف عایق کاری تنها 10 درصد از مصرف قیر را به خود اختصاص می دهد که عبارت است از: پوشش کف، بام، لوله های زیر زمینی، محافظ فلزات و همچنین آب بندی مخازن، کانال ها، پل ها و تثبیت شن های روان، رنگ آمیزی و …

مشخصات فیزیکی قیر
مشخصات عمومی‌قابل توجه قیر عبارتند از:
۱. غیرقابل نفوذ بودن در مقابل آب و رطوبت
۲. مقاومت دربرابر اسیدها و بازها
۳. قابلیت ارتجاع
۴. چسبندگی
۵. محلول بودن در برخی از حلال‌ها
۶. عایق بودن در مقابل جریان‌های الکتریکی
۷. تشکیل دادن فیلم پایدار بر روی اجسام مختلف
۸. داشتن رنگ ثابت
در برخی موارد قیر خاصیت اصلی خود را از دست می‌دهد به طوری که نمی‌توان از آن به خوبی استفاده کرد.‌این موارد شامل موارد زیر می‌باشد:
۱. تجزیه شدن در حرارت زیاد و تبدیل آن به زغال توام با اشتعال
۲. نداشتن خاصیت چسبندگی در محیط مرطوب و آلوده به خاک نرم
۳. تغییر شکل‌پذیرفتن در مقابل فشار و حلال‌ها